1. Op zoek naar Hans

Na lange tijd is het weer zover: een verslag van mijn kant. Ditmaal vanuit Kazan (Rusland) waar komend weekend het Europees Kwalificatie Toernooi (EKT) voor de Olympische Spelen in Londen plaatsvindt. Het internetten is hier wat lastig: er is alleen een wifi-verbinding in de lobby van het hotel. En in de kamer is het internet tegen betaling. De oplossing: offline mijn verslagen schrijven en alleen surfen op de digitale golven om deze verslagen te uploaden. Zo simpel kan het zijn! Iedereen bedankt voor alle berichtjes die ik al heb ontvangen. Voor nu veel leesplezier!!

Gisteren (zondag de 22e) mochten we om 11.00 uur verzamelen in vertrekhal 3 van Schiphol bij de incheckbalies van Aeroflot. Juist. Die vliegmaatschappij die half Nederland alleen maar kent dankzij de sketch van Najib Amhali (in ‘Most wanted’, als ik het goed heb) en nou niet bepaald een gevoel van veiligheid oproept. Het tegendeel bleek echter waar: de vliegtuigen waarmee we vlogen oogden zeer solide en heb zelden zo’n soepele landingen meegemaakt als tijdens deze reis. Maar voor het zover was, moesten we uiteraard eerst inchecken. En met ‘we’ bedoel ik:

Nelson Saenz (bondscoach)
Rafik Zohri (assistent coach)
Eric Kreijnen (fysiotherapeut)
Prashant Komdeur (bondsarts)
Deborah Louz (dames -57kg)
Reshmie Oogink (dames -67kg)
Dennis Bekkers (heren -68kg)
Tommy Mollet (heren -80kg)

Ook voorzitter Fred Buitenhuis en zijn vrouw vlogen met ons mee. Omdat de weersverwachting voor Kazan ons waarschuwde voor temperaturen van -20 graden Celsius, bestond het grootste deel van de bagage uit warme kleding. Mutsen, sjaals, handschoenen, thermokleding, noem maar op. En bij de tussenlanding in Moskou mochten we al een beetje proeven van de kou: daar was het tussen de -5 en de -10 graden. Op het vliegveld maakte de kou al snel plaats voor een zweterige mensenmassa die probeerde zich een weg te banen door de poortjes van de paspoortcontrole. In tegenstelling tot veel landen heb je hier geen duidelijk gescheiden rijen, waardoor het lekker wringen wordt. Een kolfje naar de hand van de gemiddelde Rus, want wat blijkt? De volkssport nummer één is hier geen taekwondo, geen voetbal en zelfs geen ijshockey, maar voordringen. Mannen, vrouwen, jong en oud, iedereen doet het. En goed ook! Schaamteloos stappen mensen halverwege een ‘rij’ naar binnen of proberen met één of ander Russisch excuus de mensen voor zich te passeren. Nu waren we nog redelijk fit en was daarmee onze irritatiegrens vrij hoog. Vandaar dat we er maar om hebben gelachen. Vooral toen een klein oud mannetje zich in allerlei bochten probeerde te wringen om voor te dringen en hij ineens (letterlijk) omringd werd door acht Nederlanders tegen wie hij stuk voor stuk moest opkijken. Werd ‘ie toch even wat rustiger van.
Eenmaal door de paspoortcontrole volgde de veiligheidsinspectie en daar was de chaos net zo groot. Iedereen moest alle bagage, jassen en schoenen in plastic bakken stoppen en deze door de scanner doen. Ook nu liep iedereen links en rechts door elkaar en was het een gevecht om lege bakken te vinden. Wij Nederlanders lieten ons niet kennen en pikten het ‘wie-het-eerst-komt-wie-het-eerst-maalt’-systeem snel op. Afgezien van onze oranje kleding leken we al echte Russen. Integratie op volle toeren.
Bij de gate hadden we tijd om nog wat te eten en zowaar kwamen we er de ene na de andere Nederlander tegen. Wat een reislustig volkje zijn we toch. En nog vriendelijk ook! Gezellig wat kunnen kletsen en zelfs een tafel gedeeld.

Een vlucht en drie uur tijdsverschil met Nederland verder kwamen we dan in de stad waar de roots liggen van ons aller Hans. Tenminste, daar ga ik gemakshalve maar even van uit.:-) Hier was het inderdaad weer wat kouder, al viel de gevoelstemperatuur wel mee. Toegegeven, zulke vrieskou heb ik in Nederland zelden meegemaakt. Maar omdat het windstil was, had ik het niet eens zo koud. Sterker nog: door die 36 lagen kleding die ik aanhad, had ik het vrij warm! Kreeg zelfs een beetje klamme handjes door mijn oranje Unox-handschoenen… Eenmaal in de bus was ik toch wel blij met mijn warme kleding. Er zat zelfs ijs aan de BINNENKANT van de ruiten. Helaas had ik mijn krabber in Nederland laten liggen, dus heb ik weinig tot niets meegekregen van de route naar het hotel. Op de terugweg een nieuwe kans!

Door het tijdsverschil met Nederland was het alweer 2 uur ’s nachts toen we in het hotel kwamen. Gelukkig verliep het inchecken soepel en konden we rond half drie richting de kamers. Dennis is mijn kamergenoot, dus dat belooft weer een gezellig weekje te worden. Al moet ik zeggen dat hij wel verdacht veel aandacht heeft voor het spelletje ‘Flight control’ op zijn iPad. Was ‘ie eindelijk van ‘Angry birds’ af…:-)
Omdat ik nog niet héél moe was, heb ik meteen maar mijn tas uitgepakt. Rond kwart over drie (Nederlandse tijd 00.15 uur) ben ik op bed gaan liggen en na een uurtje of wat in slaap gevallen.

De volgende ochtend om 9.00 uur stond het ontbijtbuffet voor ons klaar. Lang niet zo spectaculair als op Papendal, maar zeker niet verkeerd. Een half uurtje later konden we ons in het hotel registreren voor het toernooi. Eerst dachten we daar allemaal bij aanwezig te moeten zijn, zodat we in de lobby zaten te wachten. Bleek later dat Nelson dat voor ons allemaal zou doen. Hadden we dus direct terug naar de kamer kunnen gaan… Maar eigenlijk kwam dit wel beter uit: kon zo nog mooi op mijn iPhone via wi-fi de samenvattingen kijken van de NBA-wedstrijden van de dag ervoor. Leuk!

Om 12.00 uur vertrokken we met een busje richting sporthal voor een eerste trainingssessie. Zoals wel vaker is er een strakke planning voor het gebruik van de trainingszaal. Maar goed ook, want de trainingszaal hier is slechts 12 bij 15 meter. Vóór ons had het Turkse team getraind, na ons kwamen de Fransen. De training was maar een uurtje en had met name als doel om de doorbloeding op gang te brengen. Na een reisdag is het lichaam wat minder soepel en de korte nachtrust heeft ook niet bijgedragen aan de fitheid. Vandaar dus een voorzichtig begin. De komende dagen zal de intensiteit nog wel wat omhoog gaan. Na de training konden we alvast een kijkje nemen in de hal waar we komend weekend de mat op mogen. Ze waren nog bezig met het optuigen van de zaal, maar het krijgt al een beetje vorm. Een vrij kleine zaal met aan één zijde een tribune en aan de andere zijde alleen maar ruiten. Nog niet heel sfeervol, maar toch heeft het wel wat.

Voor de rit terug naar het hotel, hadden we afgesproken dat de bus ons om 14.00 uur zou ophalen. Maar natuurlijk kwam halverwege de training de jongedame van de organisatie vertellen dat de bus alleen om 13.30 en 14.30 uur rijdt. Op zich zou 14.30 uur ook nog wel kunnen, ware het niet dat de lunch in het hotel maar tot 15.00 uur wordt geserveerd. Beetje krapjes dus. Als tussenoplossing zouden de begeleiders de bus van 14.30 uur nemen en wij als spelers om 14.00 uur de taxi. Al is ‘taxi’ misschien een beetje een ruim begrip. Voor ons stond een oude Mitsubishi klaar die zijn laatste APK zo rond de Koude Oorlog wel had gehad. De motorkap zat zelfs los zodat deze bij elke bobbeltje een centimeter of wat omhoog kwam. Ik mocht voorin zitten, wat in dit geval niet per sé een voordeel was. Met mijn knieën zat ik tegen het dashboard, met mijn hoofd tegen het dak. (Letterlijk.) Met mijn tasje op schoot zag ik hoe onze chagrijnige chauffeur vol gas over de met ijs bedekte parkeerplaats wegreed. En dat Russen niet alleen voordringen bij de paspoortcontrole, bleek al snel. Toen het de chauffeur een tel te lang duurde voordat hij bij de weg kon invoegen, ging hij ongeduldig met flinke vaart over het voetpad om 100 meter verderop vóór in de rij aan te sluiten. Zegt ‘ie een minuut later doodleuk dat ik mijn gordel om moet doen. Vriend, dat heb ik alláng gedaan!

In het hotel stond de lunch al op ons te wachten. Eerst een bordje salade, toen een kippensoepje gevolgd door een bordje spaghetti met een tartaartje. Het smaakte niet geweldig, maar was zeker ook niet verkeerd.

Omdat ik gedurende de dag nog wel meer eet en vooral drink, liep ik na de lunch even naar de shopping mall. Zonder muts, zonder sjaal en zonder handschoenen. Maar ook zonder naar buiten te gaan. Vanuit het hotel is er namelijk een doorgang direct naar de 5 verdiepingen tellende Koltso Mall. De meeste winkels nodigden mij niet direct uit om naar binnen te komen, maar er is in elk geval wel een supermarkt. En minstens zo belangrijk: tijdens het winkelen kan ik mijn Russische voordringvaardigheden bijschaven. Als je dit niet te serieus neemt, kan je er eigenlijk best veel lol mee hebben. Liep af en toe met een glimlach van oor tot oor (en da’s behoorlijk ver) als er iemand gauw voorlangs wilde passeren om een winkel in te gaan. En dan net doen of ze je niet hebben gezien. Ach ja, elk volk heeft zo zijn eigenaardigheden.
In de supermarkt vroeg ik me nog wel af waarom er überhaupt een koeling aanwezig was voor de zuivelproducten. Het was er dan wel geen -17, maar heel die winkel was toch één grote koeling. Voelde me net een wandelend pakje Fristi.

Twee boodschappentasjes later was ik terug in het hotel. Van de 11e verdieping ging ik met de lift even naar de 14e om daar bij Deborah en Reshmie wat fruit af te geven. Van 11 naar 14, dus ik druk bij de lift op de knop om naar boven te gaan. Maar hoe vaak en hoe lang ik ook drukte, dat knopje bleef maar niet branden. Weet niet of dit normaal is of dat ik opgenomen ben voor de plaatselijke Banana Split Show. Maar pas toe ik op het knopje met het pijltje omlaag drukte, ging er een lift open. En kon toen wel gewoon direct naar boven. En nog zoiets logisch: de 13e verdieping hebben ze hier het nummertje 14 gegeven. Bijgeloof?

Eenmaal in de kamer begon ik onder het genot van een appeltje (dat qua vorm de indruk wekte in de buurt van Tsjernobyl te zijn geplukt) aan dit verslagje. Ondertussen kwam Nelson nog even langs om een tasje af te geven van het toernooi. Elke speler krijgt zo’n tasje met kleinigheden en souvenirs van het EKT en van Kazan. Alsof ik niet al genoeg bagage heb…;-) Maar toch wel attent.

Zojuist nog even een dinertje gehad, dat toch wat minder lekker was dan de lunch. Al stonden er bij binnenkomst al stukjes vlaai klaar op tafel. En als vermaak stond tijdens het eten de TV aan met een muziekkanaal erop. Vanmiddag kregen we popmuziek, vanavond was het rap. Vind die Ali B en Extince in het Russisch toch wat minder goed… :-) Inmiddels is het 20.30 uur en ga ik een poging doen dit verslag te verzenden. Heb zojuist namelijk een aantal Roebels neergelegd voor een internetverbinding in de kamer. Nu maar hopen dat het goed gaat…