3. Stilte voor de storm

Woensdag 25 januari was alweer onze 3e dag in het koele Rusland. Om goed in het ritme te komen, ontbeten we weer iets vroeger. Om half 8 zaten we gezamenlijk in het restaurant, om een half uurtje later met de bus naar de sporthal te gaan. De trainingsruimte stond voor ons ter beschikking van 9.00 uur tot 10.00 uur. Maar omdat we zo vroeg waren, begonnen we al rond half 9. Zoals de dagen ervoor weer goed getraind: genoeg om lichaam en geest scherp te houden, maar niet teveel om kruit te verschieten vóór het toernooi begint.

In de week voorafgaand aan een groot toernooi kom je continu teams uit allerlei landen tegen. Dat doet me altijd denken aan die vechtfilms (is dat eigenlijk wel een goed woord?) waarin de hoofdrolspeler in een vreemd land is voor een toernooi en daar dan zijn concurrenten in de stad tegenkomt. Dat geeft al een beetje voorpret op het toernooi. Is echt een machtig mooi gevoel! Ook hier in Kazan vinden deze ontmoetingen aan de lopende band plaats. Zoals na de lunch, toen we terug naar de kamer liepen en het nationaal team van China tegen het lijf liepen. Serieus. Ehhh, weten zij wel dat het toernooi komend weekend alleen voor Europa is? Zou een beetje vervelend zijn als zij zich voor het verkeerde kwalificatietoernooi hebben ingeschreven…;-)

Om ’s middags de tijd wat te doden heb ik lekker op bed een filmpje gekeken op mijn laptop. Had er nog een aantal op de harde schijf staan. Deze keer was het Quantum of Solace van James Bond. Niet dat ik zo’n Bond-fan ben, maar deze film is wel leuk. En wat denk je? De laatste scène speelt zich af in Kazan, Russia. Niet dat jullie hier verder iets aan hebben, maar bij mij kwam er wel een glimlach op m’n gezicht toen ik het zag. Toeval bestaat niet!

Na afloop van de film was ik een beetje slaperig, dus besloot ik even de oogjes dicht te doen. Was ik nét halverwege dromenland, hoorde ik in de verte ineens geklop. Met een half oog keek ik om richting de deur en zag een fel wit licht. Heb een paar seconden liggen denken hoe de deur nu open kon zijn en wat dat felle licht dan was. Bleek dat ik met mijn suffe kop in plaats van naar de deur totaal de andere kant op keek richting het raam… Dennis was eerder terug in de realiteit en wist de deur wel te vinden. Rafik kwam vertellen dat we een teambespreking hadden omdat de zogenaamde ‘head of team meeting’ was afgelopen en dat betekent dat de loting ook bekend is. In de kamer van Nelson en Rafik hebben we met spelers en coaches even bij elkaar gezeten. Reshmie heeft heel haar poule bekeken; Dennis, Deborah en ik hoefden alleen onze eerste tegenstander te weten. De rest van de loting is voor mij namelijk nog niet relevant. Dat komt pas als de eerste partij is geweest. En in deze eerste partij mag ik gelijk tegen een oude bekende: Mamedy Doucara uit Frankrijk, waar ik vorige maand in Parijs nog van verloor in de kwartfinale. Dat wordt dus gelijk vol aan de bak! Maar ook voor mij zal het geen makkie worden. ;-) Serieus: kijk enorm uit naar deze partij. Ook al is dit op papier één van de sterkste tegenstanders in mijn poule, ik heb er een heel goed gevoel bij. Natuurlijk zegt dat totaal niets wat deze partij en de rest van de zondag mij gaan brengen, behalve dan dat ik het met het volste vertrouwen tegemoet zie. Heb er in elk geval zin in!! Bovendien heb ik nog wat recht te zetten na twee eerdere nederlagen tegen hem. (Parijs 2011 en Eindhoven 2010.) :-)
Wat betreft de andere spelers: Reshmie speelt haar eerste partij tegen een Georgische, Deborah tegen een Bulgaarse. Dennis heeft een vrijloting en mag daarna tegen de winnaar van Albanië – Slovenië.

Na de teambespreking hebben we gezamenlijk gedineerd en een rustig avondje gehad. En alsof de duvel ermee speelt ben ik sinds de bekendmaking van de loting Mamedy in een halve dag al drie keer tegengekomen! Dat ging overigens heel relaxed. Al kreeg ik ergens het gevoel dat hij niet heel blij is met de loting. Maar goed, dat kan ook aan mij liggen.

Net als de dag ervoor vertrokken we donderdag om 8.00 uur richting de sporthal. In tegenstelling tot de afgelopen dagen duurde de training nu echt maar een uurtje en ook deze keer voelde ik me weer heel lekker. Ben al aardig gewend aan het tijds- en temperatuurverschil. Scheelt natuurlijk wel dat het binnen 15 graden is, terwijl de thermometer buiten de sporthal vandaag -19 graden aangaf.:-P In de sporthal (dat wil zeggen overal binnen, dus ook in de gangen) is het hier overigens verplicht om een soort hoesjes om je schoenen te dragen. Blauwe haarnetjes voor je schoenen dus. Niet heel praktisch, wel heel hygiënisch. Snap eigenlijk niet goed dat toch dagelijks schoonmaaksters hier de vloer boenen. Alsof die ooit vies wordt! Maar goed.

Rond 9.45 uur liepen we de trainingshal uit, terwijl de bus pas om 10.30 uur zou komen. Maar… Lang leve de smartphone!! Ditmaal de HTC van Nelson: samen met Dennis heb ik daar in de gang en in de bus naar het hotel een groot deel van Kung-fu Panda 2 gekeken. Tsja, een kinderhand is gauw gevuld. :-) Naast dat de film leuk is, ook nog wat wijze lessen opgestoken. Als het nu nog niet goed gaat, weet ik het ook niet meer!

Met Reshmie, Dennis en Deborah had ik afgesproken om na de lunch nog even een wandelingetje te maken door het winkelcentrum. Buiten wandelen vermijden we zoveel mogelijk, maar de hele dag in je hotelkamer zitten is ook niet ideaal. Omdat ik iets eerder klaar was, ben ik alvast in de lobby gaan zitten. Een bankje vlakbij de liften was nog vrij, dus kon ik daar mooi in alle rust van de wi-fi gebruikmaken. Nou ja, voor even. Na een minuut of 15 kwam er ineens een horde dames (minstens 40) uit de liften lopen richting de garderobe pal naast me. Volgens mij was er net een conferentie geweest van één of ander merk parfum, want binnen de kortste keren werd ik omgeven door de ene zoete geur na de andere. En uiteraard zijn er veel ergere dingen dan omringd worden door tientallen dames, maar het was wel gedaan met de rust… Toevallig (?) kwam Dennis op dat moment langs om mij te verlossen. ;-)

Even later kwamen ook Deborah en Reshmie en konden we naar de Koltso Shopping Mall. Vooraf nog even gepind om wat extra eten en drinken voor in de kamer te halen. En bij pinnen in het buitenland is het altijd even nadenken hoeveel van die buitenlandse papiertjes je nu eigenlijk wil hebben. Voor je het weet, toets je een nulletje teveel en heb je ineens je halve maandsalaris in je handen. Bij de pinautomaat hier is het een kwestie van één van de vaste bedragen uitkiezen en dat kan al vanaf 100 roebel. Da’s omgerekend een euro of 3. Zelfs in de tijd van de gulden (jawel, zolang draai ik alweer mee!) kon je in Nederland geen briefjes van 5 uit de flappentap halen. Hier dus wel, terwijl de prijzen echt niet lager liggen dan bij ons. Maar goed, genoeg gekletst. Na het pinnen liepen we een rondje in het winkelcentrum. Naast de Adidaswinkel zijn we alleen de supermarkt binnen geweest. En nu weet ik niet of het integreren mij nu heel goed afgaat of dat ik gewoon op een Rus lijk, maar een oudere Russische man vroeg mij zowaar nog de weg! Tenminste, daar ga ik van uit. Heb hem in keurig Nederlands vriendelijk uitgelegd dat ik hem niet begreep en dat deed bij hem het kwartje vallen.
Zojuist ben ik nog even langs Eric geweest om de kuitjes los te laten maken. Wat een luxe! Is telkens wel een opgave om op die massagetafel wakker te blijven, maar het is me weer gelukt. #trotsopmezelf

Vanavond staat er na het diner voor mij nog een gesprek met Nelson op het programma. Misschien dat we nog een partijtje van mijn tegenstander bekijken en alvast een strategie gaan bepalen. Verder weer op tijd naar bed en dan mogen Dennis en Deborah morgenmiddag wegen, Reshmie en ik mogen dat een dagje later. Komt het toernooi eindelijk in zicht!!

P.S. Op de valreep: er werd zojuist weer op de deur geklopt. Dennis doet open (ik was natuurlijk te lui), staat daar ineens een medewerkster van het hotel met een pantalon en een blouse vers van de stomerij. Of die van ons zijn. Eh, niet dat we weten! Only in Kazan.