Van Brabant naar Baku

En daar zit ik dan zomaar weer in een hotelkamertje in een ver land. Ditmaal is dat verre land Azerbeidzjan, bekend om het winnen van het songfestival en het feit dat niemand weet waar het precies ligt. Het welbekende geval van de klok wel horen luiden, maar geen flauw idee hebben waar die klepel zich bevindt. Gelukkig kan ik wat licht in de duisternis brengen: de voormalig Russische deelstaat Azerbeidzjan ligt ten oosten van Turkije (met Armenië tussen beide landen in) en grenst aan het westen van de Kaspische Zee. Qua gebruiken en cultuur heeft Azerbeidzjan overigens veel meer weg van Turkije dan van Rusland. De Turkse vlag vormt zelfs de kern van de nationale vlag van Azerbeidzjan.

Voor zover deze geschiedenisles. Wat is nu de reden van mijn bezoekje aan dit warme land? Van 30 juni tot en met 3 juli vindt hier het Wereld Olympisch Kwalificatietoernooi (OKT) taekwondo plaats. Op dit eerste van twee kwalificatiemogelijkheden (er volgen nog continentale toernooien) zijn per gewicht 3 Olympische tickets te verdienen. Helaas mag elk land maar in 4 klassen (2 bij de dames en 2 bij de heren) een speler afvaardigen. Deze keer zijn Deborah Louz (-57kg), Joyce van Baaren (-67kg), Dennis Bekkers (-68kg) en ik (-80kg) de gelukkigen die de Nederlandse eer mogen hooghouden. En daarom vertrokken we zondag 26 juni richting Baku, de hoofdstad van Azerbeidzjan.

We vlogen al om 7 uur ’s morgens vanaf Schiphol. Even terugrekenen… om 5 uur inchecken, om half 4 thuis de deur uit, dus om 3 uur opstaan. Gelukkig was broerlief Dennis zo lief om mij op te halen (ook al had hij de avond ervoor een optreden met zijn salsagroep in Utrecht) zodat ik precies op tijd arriveerde. Deborah was er ook al, zodat ik mooi mijn laptopje in ontvangst kon nemen. Die had ik namelijk in mijn verstrooidheid in Arnhem laten liggen en Deborah was zo attent de helpende hand toe te steken. Thanks!
Naast de vier spelers stonden er 6 begeleiders klaar om ook het vliegtuig in te stappen: Nelson (coach), Frans (manager), Thijs (coach), Prashant (bondsarts), Eric (fysio) en Ferry (zelf ook speler, maar gaat mee om filmopnames te maken van de concurrentie) hadden allemaal het gevecht met de wekker gewonnen.

Vanwege het groot aantal chartervluchten was het in de kleine uurtjes toch nog verrassend druk op Schiphol. Voor de eerste controlepost moesten we dan ook achter een behoorlijk lange rij aansluiten. Vlak vóór de controle lag er nog een klein, doorzichtig zakje met wiet op de grond. Waarschijnlijk van een iets te enthousiaste toerist die het toch iets te heet onder de voeten was geworden. :)
Een uurtje of anderhalf later zaten we in het vliegtuig van Austrian Airlines (ja, dat bestaat ook) dat ons naar onze tussenhalte Wenen zou brengen. En nu weet ik niet of dat ik de laatste tijd groter ben geworden of de vliegtuigen een stuk kleiner, maar heb de hele vlucht met mijn hoofd tegen de schuin aflopende wand gezeten. Was blij dat deze trip niet naar Korea ging!

Eenmaal op het vliegveld van Wenen zagen we dat het anti-rookbeleid ook buiten Nederland is ingeburgerd. In een hokje van (letterlijk) 1 bij 4 stond een man of 10 te ‘genieten’ van een peukje. Echt, als zo’n stoomhokje nog niet reden genoeg voor je is om te stoppen, dan is het woord ‘verslaafd’ naar mijn mening niet meer toereikend. Kreeg er in het voorbijgaan spontaan claustrofobie van. Gelukkig hield ik mijn koppie erbij, anders was ik nog over een vermoeide toerist gestruikeld: zij lag op een opblaasbaar bedje (zo één dat je normaal alleen in het zwembad gebruikt) in het gangpad een tukje te doen. Creatief!

Om 17.00 uur plaatselijke tijd (het is hier 3 uur later dan in Nederland) landden we in Baku. En waar de Weense weergoden ons welkom heetten met wolken en regen, deden ze dat in Baku heel anders. Een graad of 30 en een lekker zonnetje dat je toelacht. Voelde me direct thuis!

Omdat we nog niet wisten waar we in Baku zouden verblijven, besloten we op het vliegveld alvast wat geld te pinnen. Dan konden we in elk geval de eerste dag wat eten en drinken kopen. Wel zo fijn! Dus ook ik liep richting een pinautomaat. En nadat ik mijn pas had ingevoerd, de taal had geselecteerd, mijn pincode had ingetoetst, de valuta had aangegeven, het bedrag had ingetoetst èn had aangegeven dat ik graag een bonnetje wilde ontvangen, kwam doodleuk de mededeling dat er geen papiergeld meer in de automaat zat. Smile, you’re on candid camera!

De ontvangst van de organisatie was trouwens prima. Samen met de ploeg uit Slovenië werden we met een bus naar onze hotels gebracht. Wij waren als eerste op de plaats van bestemming: weggestopt tussen een Opel dealer en een kantoorgebouwtje lag de oprit van Days Hotel. Ook de lobby deed nogal eenvoudig aan, maar de kamers maken gelukkig veel goed. Bij wijze van uitzondering hebben de spelers een eenpersoonskamer, dus dat geeft al de nodige lucht. En om het ruimtelijke gevoel nog wat extra kracht bij te zetten, hebben de kamers hier een uitzonderlijk hoog plafond. Ik schat een metertje of vier. Lijkt me alleen niet zo handig als je even een ander lampje wil indraaien.

Eenmaal in mijn kamer pakte ik direct mijn tas uit. In de kledingkast staat hier een kluis, dus die wilde ik meteen uitproberen. Maar natuurlijk krijgt deze techneut het voor elkaar om binnen 20 seconden dat ding op slot te doen zonder er daarna nog beweging in te krijgen. Vandaag of morgen toch maar even langs de receptie…
Tijdens het uitpakken kwam ik in mijn handbagage trouwens ook nog twee enveloppen tegen. Die had je dus op Schiphol in de brieven bus moeten gooien, Tommy. Nou ja, dan plak ik er hier wel een paar postzegeltjes extra op.

Een frisse douche en een warme maaltijd later was ik weer terug in mijn kamer. En tegen mijn gewoonte in klapte ik deze keer de laptop dicht, ging de TV uit, bleven de boekjes op mijn nachtkastje dicht en kwam de MP3-speler niet uit de la. In plaats daarvan was het linea recta onder de wol. (Al ging die wol vrij snel weer van me af met die warmte hier.) Had even wat uurtjes slaap in te halen en dat was te merken ook. Heb vanaf een uurtje of 11 tot 8 uur ’s morgens geslapen. Heerlijk! Moet ik vaker doen. :)

Maandagochtend waren we vrij om te ontbijten hoe laat we wilden. Het buffet opende om 6 uur, maar ik vond half 9 een betere tijd. Zeker omdat we pas om 11 uur richting de sporthal vertrokken voor de registratie en een training. Eenmaal bij de registratie kregen we trouwens nog een verrassend nieuwtje. Voor de leken: sinds enige tijd vinden taekwondowedstrijden plaats met elektronische borstbeschermers die automatisch punten registreren. Nu zijn er in feite 2 grote merken die om de macht strijden: Lajust (Aziatisch merk dat op het WK werd gebruikt) en Daedo (Europees). Enkele weken geleden is besloten om Daedo te gebruiken op de Olympische Spelen en dus ook op dit OKT. De mensen bij Lajust waren daar uiteraard niet zo blij mee en hebben daarom de WTF (World Taekwondo Federation) aangeklaagd. In de praktijk betekent dit dat er tijdens dit OKT geen gebruik mag worden gemaakt van Daedo, anders krijgt de WTF een boete van 20 miljoen (!) euro. Oplossing: terug naar het ouderwetse systeem waarbij de hoekscheidsrechters niet alleen de hoofdtreffers waarderen, maar ook de treffers op het lichaam. De manier van wedstrijden spelen verandert hierdoor behoorlijk en links en rechts om me heen merkte ik vandaag dat dit nieuws internationaal nogal wat teweegbrengt. Gelukkig reageerde in ons team iedereen er heel laconiek op. En zelf zie ik dat ook zo: welk systeem ze ook hanteren, ik ben hier om mijn ding te doen en dat ga ik doen ook.

Iets minder rustig was ik toen ik ’s middags eventjes naar de overkant van de straat liep. Schuin tegenover ons hotel ligt namelijk een klein winkeltje. Zeg maar een 7-Eleven, Baku edition. Van alles en nog wat ligt er door elkaar en dankzij de geopende achterdeur zie je gewoon de was van de eigenaar aan de waslijn hangen. Over charmes gesproken.
Omdat het verkeer hier toch net wat chaotischer is dan bij ons (jawel, dat kan), besloot ik netjes bij een zebrapad over te steken en te wachten tot het verkeerslicht op groen stond. Zo gezegd, zo gedaan. Lampje op groen, Tommy netjes naar de overkant. En terwijl ik op het middenbermpje liep, was het nog steeds groen. Dus ik liep daar in mijn korte broekje rustig door. Totdat twee stappen verder het licht ineens op rood sprong en er 4 rijen auto’s spontaan gas gaven alsof het de start van een formule-1 race was! Voordat ik het in de gaten had, vloog er al één auto achter mij langs en had ik geen andere keus dan doorlopen. Of liever gezegd ‘doorrennen’. Deed me denken aan een wijsheid uit de komedie ‘Dodgeball’ (trefbal): ‘If you can dodge traffic, you can dodge a ball.’ Gelukkig ging dat ‘dodgen’ me goed af. Maar de volgende keer wacht ik toch maar eventjes wat langer op de middenberm.
Tijdens het afrekenen in het winkeltje was er een duidelijke rolverdeling tussen de drie mannen achter de kassa (lees: rekenmachine). De eerste rekende af met zo min mogelijk uitdrukking op zijn gezicht. De tweede maakte op verzoek een handgeschreven bonnetje en gaf je ondertussen nog iets mee wat zowaar leek op een glimlach. Persoon nummer drie was waarschijnlijk de stagiair: hij bleef met een geconcentreerde blik alles gadeslaan alsof hij nog nooit zoveel bedrijvigheid had gezien. Geniaal.

De lunch in het hotel was net als het avondeten de dag ervoor: dezelfde menukaart, vergelijkbare kleine porties en dezelfde traagheid in de bediening. Alsof ze er nog nooit meer dan 2 gasten tegelijk hadden ontvangen. Voor de variatie gingen we ’s avonds dan ook naar een restaurantje dat pal naast het eerder genoemde winkeltje ligt. Frans was zo slim geweest om te reserveren, zodat we direct konden aanschuiven. In de buitenlucht werden we ontvangen door een vriendelijke dame die de overige werknemers kordaat aanstuurde, maar wel zelf meehielp in de bediening. Na een soepje, een bordje rijst met kebab en salade en een kopje thee met baklava na zaten we goed vol. Toen we om de rekening vroegen bleek dat ze die op dat moment niet konden presenteren. Met een dikke verontschuldiging vroegen de medewerkers en onze gastvrouw of we de volgende dag wilden terugkomen om de rekening alsnog te betalen. En als goedmakertje zouden we wat extra’s krijgen. Dit is òf een heel slimme manier om aan klantenbinding te doen, òf ze zijn hier gewoon heel goed van vertrouwen. Hoe dan ook, zonder te betalen konden we onze weg weer inzetten richting hotel. (En ja, tijdens het oversteken hebben we netjes gewacht op de middenberm.)

Inmiddels is het een paar uurtjes later en de hoogste tijd om naar bed te gaan. De foto’s komen daarom wat later. Afhankelijk van de drukte deze week zal ik weer verslag doen van de gang van zaken. Als afsluiter nog de wedstrijddagen van onze spelers:
donderdag 30 juni: Joyce
vrijdag 1 juli: Dennis
zaterdag 2 juli: ik
zondag 3 juli: Deborah

Tot gauw!!