Op de drempel van D-Day

In tegenstelling tot mijn verblijf in Korea, ben ik nu maar één week van huis. Vind dat ik de vaart er dan best in mag houden. Dus hierbij verslag nummer 2!

Mijn tweede nacht in Baku was wat minder succesvol: waar ik wat vroeger op de avond een aardig dipje had, was ik later ineens over mijn slaap heen. Dat werd dus een paar uurtjes plafond staren. (Is best saai in het donker. En helemaal zonder lenzen.) De volgende ochtend was ik dus iets minder uitgeslapen bij het ontbijt, maar dat mocht de pret niet drukken.

Op dinsdag stonden er twee trainingen op het programma. Waar het tempo maandag nog heel laag lag en de nadruk lag op het losgooien van de benen en stretchen, ging het vandaag al ietsjes explosiever. De trainingssessies zijn wel kort (1 uur), zodat we niet teveel energie verspillen. Zo’n laatste week voor het toernooi gaat het meer om onderhoud dan wat anders: de echte arbeid is in Nederland al geleverd.
Voor de ochtendtraining gingen we naar de trainingszaal naast de wedstrijdhal. De dag ervoor was het er bloedheet geweest (het is een open zaal zonder ramen. Vergelijkbaar met een verwarmd terras, waarbij de warmte hier van buiten komt), dus vandaar deze sessie wat eerder op de dag. Helaas vertrok de bus van de organisatie vanaf het hotel alleen in de middag, dus gingen we met taxi’s. Voor de kosten maakt dat niet zo heel veel uit: voor het ritje betaal je zo’n 5 manat (=€4,50). De bijna-doodervaringen zijn hierbij inbegrepen. Met zijn vijven in een Lada’tje crossen door een stad waar diegene voorrang heeft die het neemt, valt daar in mijn woordenboek toch echt onder. Geweldig!
Maar gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren aan op de plaats van bestemming. De training op zich ging lekker en ook de sfeer is super. Overal om je heen staan de beste spelers van elk land te trainen. Door onze jarenlange ervaring in het taekwondo is dit een vertrouwd gevoel geworden. Aan de andere kant went het nooit helemaal en blijft het je een onbeschrijflijk gevoel geven. Topsport kan zo mooi zijn.

Voor het gemak nuttigden we de lunch weer in het hotel. De bediening was al wat sneller dan de dag ervoor. Waarschijnlijk omdat wij de enige ploeg in het restaurant waren: de andere teams uit het hotel hadden wel op de bus gewacht. En het personeel doet zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken. Ook al spreken ze geen Engels, voor ons doen ze toch een poging. Zo moet je niet raar opkijken dat als je ‘thank you’ zegt, de ober dit beantwoordt met ‘you too’. En als je jus d’orange op tafel komt, vergezellen ze dat hier met een enthousiaste ‘bon appétit!’ Dat laatste kan ermee te maken hebben dat de jus d’orange hier niet uit 100% puur sap bestaat, maar meer wegheeft van een suikerspin op de Tilburgse kermis. Lekker op zijn tijd, maar nou niet iets voor aan de eettafel.

In de middag gingen Frans en Nelson naar de ‘Head of Team meeting’, waar het één en ander werd uitgelegd over de laatste ontwikkelingen op het gebied van jurering en waar ook de loting plaatsvond. Daarom zouden we zelf naar de trainingszaal gaan met een extra bus vanaf het hotel. Tenminste, dat dachten we. De buschauffeur dacht van niet. Hij stond wel netjes voor het hotel te wachten, maar legde met handen en voeten (eigenlijk met handen en hoofd) uit dat hij pauze had. Geen probleem: hebben we weer een kans om creatief te doen. Hier in het hotel is op de bovenste verdieping een zogenaamde ‘meeting room’ die ook prima dienst doet als trainingszaaltje. Het is er niet ruim, maar dat is geen belemmering als je met een man of vier bent. En het voordeel van in het hotel trainen is dat je naderhand ook weer snel in je kamer bent! Kan je direct even je mail en Facebook bekijken. Als je verbinding hebt met internet, weliswaar. Natuurlijk had ik dat ineens niet meer. Van alles geprobeerd, maar zonder succes. Bleek dat er een probleempje was met de router (of hoe heet zoiets?) van het hotel. Dus na een paar uur was het probleem vanzelf opgelost.

Netjes als we zijn, gingen we voor het avondeten terug naar het restaurant waar we sinds maandagavond een openstaande rekening hadden. Het kan toeval zijn, maar onze gastvrouw had zich ineens heel netjes gekleed. Misschien vindt ze ons wel aardig! (Of heeft ze nog nooit zoveel gasten tegelijk gehad.) En zij was duidelijk niet de enige: één van de andere medewerkers (of was het nu een vaste gast?) was zo onder de indruk van Nelson, dat hij met hem op de foto wilde.
Na het eten liepen we nog even bij het winkeltje binnen om wat water te halen. En ook nu waren The Three Amigos aanwezig. De meneer van de bonnetjes zelfs compleet met Marlon Brando hoed. Mooi man.

Na het avondeten was er een korte bespreking waarin ook de loting aan bod kwam. Mijn eerste partij is tegen een jongen uit Pakistan. Weet nog niet wie het is, dus vandaag of morgen even kijken of ik wat informatie over hem kan achterhalen. Hoe dan ook, op dit toernooi staan geen kleine jongens. Zeker niet in de klasse -80kg. Wat lopen er een paar grote kerels bij, zeg! Maar je weet wat ze zeggen: hoe groter ze zijn, hoe harder ze trappen. Ehhh ‘vallen’, dus. :)

De nacht van dinsdag op woensdag leek verdraaid veel op de nacht ervoor. Ook nu viel ik pas laat in slaap. Wellicht toch een kleine jetlag? Heb nog een filmpje opgezet om bij weg te dromen. Maar waar ik normaal gesproken dan binnen tien minuten in slaap val, heb ik nu de aftiteling voorbij zien komen. Beetje jammer!
De rest van de dag voelde ik me verder prima. Ook de trainingen gingen lekker! Net als de dag ervoor, hebben Deborah en ik twee keer getraind. Dennis trainde één keer en Joyce hield rust omdat zij op vrijdag en donderdag al de mat op mogen.
Na de ochtendtraining kwam onze voorzitter Fred nog even gedag zeggen: hij had een latere vlucht genomen en was pas net gearriveerd.

’s Middags heb ik vóór en na de training wat kleine pijntjes laten behandelen door Eric zodat ik me weer helemaal fit voelde. Echt ideaal dat die begeleiding er zo is! Zeker omdat we nu een kleine groep deelnemers hebben, kan je daar veel gebruik van maken. En dat doe ik dan ook met liefde en plezier! Ook al zijn de meeste behandelingen niet geheel pijnvrij… Maar ach, als topsporter moet je op een bepaald niveau wel licht masochistisch zijn. Als je de lol van pijn niet kan inzien, kan je ook nooit je grenzen verleggen.

En daar zit ik dan weer in m’n kamertje. Morgen gaat het toernooi dan eindelijk beginnen en dat mag onderhand ook wel. Merk het aan mezelf, maar bijvoorbeeld ook aan Dennis. We hebben genoeg getraind: het is nu tijd voor echte actie. De spanning valt dan ook ontzettend mee: honger naar de wedstrijden heeft de overhand. Natuurlijk zullen de zenuwen in de aanloop naar de wedstrijden wel iets toenemen, maar het is vooral genieten. Genieten van datgene te doen waarin we het beste zijn en dat we het leukste vinden om te doen. En dat is knallen op die mat!!

P.S. Voor de volledigheid: op www.facebook.com/tommy.mollet staan in het mapje ‘Baku 2011, Olympisch Kwalificatietoernooi’ de foto’s.