Het avontuur begint

Na bijna een jaar radiostilte, is het weer de hoogste tijd voor een blog. Voor het eerst op waarbenjij.nu en daarmee (hopelijk) wat toegankelijker dan Hyves. Wil natuurlijk zoveel mogelijk mensen laten meegenieten van mijn belevenissen hier. Dus veel leesplezier! (Zelfs het rijmen gebeurt al achteloos…) Voor de trouwe fans zal sommige informatie bekend in de oren klinken, maar dan kunnen de eerstejaars lezers het verhaal ook nog volgen. ;-)

Zaterdag 2 april vertrok ik om 6.45 uur vanuit Tilburg richting Schiphol om met (een deel van) de nationale ploeg af te reizen naar Chuncheon, Zuid-Korea voor een trainingsstage met aansluitend het WK taekwondo in Gyeongju (ook Korea). Soung (de bondscoach), Deborah (-57kg) en Jeroen (-87kg) waren al eerder vertrokken. Rafik (-63kg), Dennis (-68kg), Joel (-74kg), Ferry (+87kg) en Reshmie (-73kg) reisden samen met mij mee.

Natuurlijk was ik zo slim geweest om de avond vóór vertrek pas na half elf mijn spullen in te pakken. Tussendoor ‘heel even’ op de bank gaan liggen en in slaap gevallen, zodat ik de volgende ochtend na 4 uur nachtrust weer moest opstaan om alles af te ronden voor vertrek. Gelukkig was mijn vader ook deze keer zo aardig om mij een lift te geven, dus kwam ik toch nog als eerste op het vliegveld. Terwijl ik op de rest aan het wachten was, kwam er een beetje fout uitziende gast een meter of anderhalf naast mij zitten en hij vroeg me in het Engels waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ging. Nu ben ik iemand die wel van een praatje houdt, dus ging gewoon mee in het gesprek. Vraagt die kerel ineens of ik hem kan helpen terug naar Londen te komen, want hij kwam wat geld tekort… Dus ik kijk die kerel aan met een blik van ‘zie ik er nou echt zo naïef uit?’ en zag de twijfel in zijn ogen. Maar goed, ik was er al klaar voor om de sparringtraining wat eerder te laten beginnen toen net Rafik kwam aanlopen. Niet veel later koos mijn Britse vriend eieren voor zijn geld en ging hij op zoek naar een ander slachtoffer…

Onze reis naar Korea kende een tussenstop in Parijs. We hadden vrijwel direct aansluiting op de volgende vlucht, dus gingen we daar meteen richting de gate. Rafik, Joel en Dennis liepen voorop en werden door een medewerkster van het vliegveld door een paar schuifdeuren met daarachter elektronische poortjes gewezen. Voor de zekerheid vroeg Ferry aan een collega ook de weg en zij wees de andere kant op. Maar Rafik, Joel en Dennis waren al pratend voorbij de deuren en poortjes gelopen en natuurlijk kon je hier maar van één kant doorheen. Met wat creativiteit kregen we Dennis nog terug, maar daardoor blokkeerde de deur vervolgens wel. Rafik en Joel mochten toen gewoon hun wandeling vervolgen richting de verkeerde gate... En omdat we net uit het vliegtuig waren, hadden die twee hun telefoon natuurlijk nog uit staan en konden we ze niet bereiken. Dus ik terug naar de wegwijsdame om te vragen of er nog een mogelijkheid bestond dat Rafik en Joel via een omweg bij de juiste gate konden uitkomen. Bleek uiteraard dat deze vrouw geen Engels spreekt, maar kreeg ik het met wat huis-tuin-en-keuken-Frans uiteindelijk uitgelegd. Helaas was het antwoord ‘non’. Shiiiiiiiiiiiiiiiiiiit!!! En we hadden nog maar een kwartier voordat het boarden zou beginnen. Na nog even te hebben gewacht, besloten we toch maar door te lopen door de controlepost en blijven ondertussen bellen en sms’en in de hoop op een reactie. Afijn, 5 minuten later belt Rafik mij op met de vraag waar wij bleven: zij stonden namelijk allang bij de gate te wachten… Is me nog steeds niet helemaal duidelijk hoe, maar dat maakt verder niet uit. Ondertussen mocht ik bij de zoveelste controlepost heel mijn rugtas open kiepen omdat er onderin een paar adapters zaten voor mijn laptop en m’n telefoon. Fijn als je heel je tas ramvol hebt gepropt om het gewicht van je koffer wat te beperken. (Je bent tenslotte wel 5 weken van huis en mag maar 20 kilo bagage meenemen.) Helemaal fijn als er dan ook nog een rij van 20 man achter je staat te wachten én je weet dat ondertussen het boarden voor je volgende vlucht al is begonnen.

Uiteindelijk kwam alles goed en betraden we netjes op tijd het vliegtuig van Air France met voorin de Business Class plus een nog luxere uitvoering daarvan: ruime stoelen met leren bekleding en voetenbankjes, moderne gadgets en persoonlijke bediening. Uiteraard mochten wij doorlopen naar het achterste gedeelte van het vliegtuig: de Economy Class, oftewel het kippenhok. Wat een drukke bedoening was het weer! Dat viel natuurlijk extra op omdat wij als laatsten het vliegtuig binnenkwamen, maar kreeg er licht claustrofobische neigingen van. Maaaarrrrr ik had één gelukje: naast mij was een lege stoel! Dat kon ik ook wel goed gebruiken, want aan de andere kant zat een mannetje dat het nodig vond om regelmatig met zijn elleboog over de armleuning naar mijn kant te hangen. Met name tijdens het eten erg fijn!! Maar ik ben de kwaadste niet, dus heb gewoon tot tien geteld. (En één keer tot twintig.)

Een vlucht van een uur of 10 later en we waren wederom in het beloofde land (op het gebied van taekwondo in elk geval). Inmiddels alweer de tiende keer dat ik hier voet aan land zet! Wat een leven heb ik eigenlijk ook… Maar hoe vaak ik ook naar Korea ga, ik blijf me elke keer weer verbazen. Over de cultuur, over de gebruiken, over de mensen. Vaak ook over kleine dingen. Zo zijn wij gewend om met de auto vaart te minderen als je een slagboom nadert, ook al gaat die automatisch omhoog. Hier hoeft dat allemaal niet. Dus toen wij met de bus vanaf het vliegveld naar het hotel reden, kwamen er toch een paar zweetdruppeltjes tevoorschijn toen onze chauffeur de slagbomen bij een tolhuisje met een kleine 90 kilometer per uur naderde. En alsof de slagbomen het wisten, gingen zij op het allerlaatste moment ook met 90 kilometer per uur omhoog. Fjoew!!

Na een busreis van 2 uur (en een totale reis van 20 uur van deur tot deur) kwamen we aan in het oude, vertrouwde Bears Town Tourist Hotel in Chuncheon. Inmiddels is het de vijfde keer in 3 jaar tijd dat ik hier verblijf. Begint een tweede thuis te worden! Of eigenlijk een derde thuis: Papendal is nummer 2. (Of is Tilburg dat? Hmmmm…) Omdat het pas half 11 ’s morgens was, hadden we meteen een leuke uitdaging. Om de jetlag te beperken moesten we de hele dag proberen wakker te blijven. Voor de duidelijkheid: in Nederland is het 7 uur vroeger (op dat moment dus half 4 ’s nachts) en voor je gevoel heb je een hele nacht overgeslagen. Kon mijn ogen nauwelijks openhouden, dus ben ik voor de zekerheid maar even met Dennis en Jeroen de deur uitgegaan. Vlak voor vertrek stiekem toch 5 minuutjes op bed gelegen. Op het moment zelf heerlijk, maar als je daarna opstaat voel je je nog twee keer zo brak als van tevoren. En dat terwijl je er in theorie toch iets van zou moeten opknappen. Misschien toch nog maar een keertje wat meer in verdiepen…
Natuurlijk gingen we richting E-mart: een warenhuis inclusief supermarkt en food court (lees: Starbucks). Eerst wat eten, drinken en toiletartikelen gekocht in de supermarkt. Daarna even rondgewandeld in het warenhuis en een ouderwets computerspelletje gespeeld op de electronica-afdeling. Uiteindelijk hebben we bij de Starbucks onder het genot van een warme Green Tea Latte (zoals mijn collega’s weten drink ik geen koffie…) lekker zitten kletsen en behoorlijk wat gelachen. Zo bleef ik tenminste nog enigszins wakker, want ik viel een paar keer bijna van m’n krukje af. O, en om nog even terug te komen op het feit dat Chuncheon een tweede thuis is geworden: bijna overal herkennen de mensen ons hier. In het hotel en uiteraard bij de trainingen, maar ook bij de Starbucks. Of betekent dat alleen maar dat we daar iets te vaak rondhangen?

Om direct de toon te zetten voor ons verblijf in Korea, aten we de eerste avond lekker bij de… Chinees. :-P In ons hotel zit namelijk een Chinees restaurant (geen afhaal). Heerlijke gerechten, maar vreemd genoeg geen Foe Yong Hai te bekennen. Of zou dat puur voor de Nederlandse markt zijn ontwikkeld?

Na het avondeten even verder de boel opgeruimd in de hotelkamer. Natuurlijk de fotolijst van mijn gewaardeerde collega’s bij Albron een mooi plekje gegeven op de koelkast. Dichtbij het eten en de waterkoker voor de thee. Kan het nog beter?

Tot zover het eerste verslag: het vervolg komt snel!