Smaken verschillen

Het duurde even voordat ik op gang kwam, maar hier is dan toch alweer verslag nummer drie. :-) Laat me beginnen met iedereen te bedanken voor het volgen van onze verrichtingen en voor alle leuke reacties. Altijd fijn om positieve feedback te krijgen vanaf het thuisfront. Rest mij niets meer dan de draad op te pikken waar ik hem had laten liggen…

Tijdens onze trainingsstage in Korea is Chuncheon onze thuisbasis. Soung komt hier vandaan, dus is het makkelijker om ons eigen plan te trekken in de trainingen. Zo zijn er een aantal sessies waarin hij lesgeeft en de Koreanen met ons meetrainen in plaats van andersom.
Om scherpe sparringmomenten te pakken wijken we af en toe uit naar andere locaties. De planning was om donderdagmiddag naar Yong In University af te reizen, een universiteit waaraan overigens ook de Nederlandse judoka’s regelmatig een bezoekje brengen. Yong In is één van de sterkste universiteiten in Korea en momenteel bij de heren hofleverancier voor het WK-team met drie van de acht spelers. Helaas ontvingen we het nieuws dat ze daar deze week met fysieke (conditionele) trainingen bezig zijn en sparren dus niet uitkomt. Niet veel later had Soung contact gelegd met Che De, de Korean University of Physical Education en van oudsher de meest succesvolle universiteit van Korea op taekwondogebied. Mooi alternatief dus om te gaan sparren! Maar op donderdagochtend kregen we te horen dat ook daar die middag een fysieke training stond gepland. Uiteindelijk zijn we dus gewoon in Chuncheon gebleven. De high school jongens waren er deze middag voor het laatst voordat ze naar een toernooi gingen, dus hebben we een uurtje (fanatiek!) gevoetbald en daarna een blok op de flappen getraind.
Na de training wachtte ons weer eens een verrassing in het hotel. Er was geen warm water meer, dus mochten we genieten van een koude douche. Noem me verwend, maar dat trek ik dus echt niet! Heb daarom even een belletje gepleegd met het Guinness Book of Records voor het registreren van de snelste douche ooit. Vreemd genoeg hadden ze daar geen interesse in, dus blijft het onder ons. Mijn kamergenoot Dennis was een stuk vindingrijker: warm water uit de waterkoker goot hij over een handdoek om deze vervolgens over zichzelf uit te wringen. Op en top militair, die jongen! (En sorry mensen, daar heb ik geen foto’s van.)
Los van het douchen hebben we die dag nog een andere manier gevonden om op temperatuur te blijven: met Ferry en Dennis oude tijden doen herleven met Charley Lownoise & Mental Theo. Het moet niet gekker worden! Dit is overigens onderdeel van wat voor Dennis en mij inmiddels een gebruikelijk tijdverdrijf in Korea is geworden onder de noemer ‘Ken je klassiekers’. Daarbij zoeken we gouwe ouwe (en vooral foute) hits op YouTube op en mag de ander raden welk nummer het is. Van happy hardcore tot oer-Hollandse pop. Zelfs ‘You and me’ van Spargo en de ‘Holiday rap’ van MC Miker G & DJ Sven ontbreken daarbij niet. Eén van de hoogtepunten voor mij was toch wel een nummer dat Dennis tevoorschijn toverde van Django Wagner met de historische openingszin: ‘Ik zat op een terras, ik wist niet waar je was.’ Geniaal!

Vrijdagochtend begonnen we op tijd met de krachttraining, want…we konden ’s middags alsnog naar Yong In voor een taekwondotraining! Het werd daardoor wel een haastig dagje: na de ochtendtraining hadden we een kleine 3 kwartier de tijd op de kamer voordat we gingen lunchen en direct doorreden naar Yong In. Het is namelijk toch een rit van bijna twee uur, zeker als het druk is op de weg. Onderweg zie je dan al gauw weer wat Koreaanse eigenaardigheden. Waarom zou je ook een bord of hek op de weg plaatsen waar het verkeer niet mag rijden als je er ook een mannetje kan neerzetten dat datzelfde aangeeft? Misschien een tip voor ons kabinet: zo creëer je pas werkgelegenheid!
Eenmaal op Yong In aangekomen ontmoetten we twee van de jongens die vorig jaar nog in het High School team van Chuncheon zaten. Eén van hen trainde nu ook mee in het team van Yong In. Ook Philip en Zacharias waren er: twee jongens uit Denemarken die zelfs al iets langer meedraaien dan ik. Leuk om hun weer even te spreken!
De training kende een gebruikelijke warming up met uitgebreid stretchen en veel loopoefeningen in de lengte van de zaal. Vervolgens ging de volledige bepakking aan en werden er 6 rondes gespard met mensen van ongeveer hetzelfde gewicht. Omdat er hier een stuk of veertig spelers rondlopen, had je dus 6 verschillende tegenstanders. En stuk voor stuk jongens die het je echt moeilijk kunnen maken. Ideaal dus! In het begin moest ik nog wat inkomen, maar vanaf de tweede ronde ging het steeds beter. Alleen de laatste ronde kwam ik er even niet aan te pas. Wat was die gast vervelend snel! Maar dat zijn wel de leerzame ervaringen hier. Dus…bedankt, gozer!:)
Na de training sprak ik één van de Yong In spelers in de kleedkamer. Vroeg hij ineens aan mij in welk gewicht ik speel: bantam of feather? (Ofwel -63kg of -68kg.) Eh… Ik zit -80kg, vriend! Ach, ik pak het maar op als compliment. (Maar moet misschien toch nog wat meer aan de gewichten gaan hangen…) :-)

De volgende dag op weg naar de training was het nog verrassend druk op de weg voor een zaterdagochtend. Wat dan opvalt is de ontspannenheid waarmee mensen hier deelnemen aan het verkeer. Dat werkt overigens twee kanten op. Aan de ene kant zaten we op een tweebaansweg een metertje of vijftig achter een auto van wie de bestuurder dacht dat je precies over de lijn tussen de twee weghelften in moet rijden. En op datzelfde moment werden we afgesneden door een bestuurder die aan het eind van de bocht meende van weghelft te moeten wisselen… En dit zijn hier dagelijkse taferelen op de weg. Aan de andere kant is er niemand die opgefokt reageert: iedereen blijft rustig en laat een ander voorgaan waar nodig. Het enige moment waarop mensen hier toeteren is om een ander te waarschuwen, niet om frustratie te uiten. Wat een verschil met Nederland!
Na de training sprak één van de high school jongens mij aan met de vraag of wij ’s middags ook weer trainden. Wij doen dat nooit op zaterdagmiddag, zij wel. Sterker nog: zij trainen doordeweeks 3 keer per dag en op zaterdag 2 keer. Zij trainen dus 17 x 2 uur = 34 uur taekwondo in de week. En dat op zo’n jongen leeftijd. Niet normaal! Dat verklaart ook waarom de spelers hier op relatief jonge leeftijd weinig gemotiveerd zijn. En tegelijkertijd zo verschrikkelijk goed: zo heeft een viervoudig wereldkampioen hier in de WK-kwalificatie verloren van een high school speler. Ter verduidelijking: op de high schools hier zijn ze tussen de 14 en de 17 jaar oud. Ongelooflijk.

In de middag gingen we even wat boodschappen doen. Voordat we het hotel uit waren, zagen we bij de receptie nog een vrouw in een roze pyjamabroek staan. Dat kan hier gewoon! Niemand die daar raar van opkijkt. Zelf wij niet meer! Dus zonder al teveel oponthoud vervolgden we onze weg richting de E-Mart. Ferry en ik waren namelijk vergeten een jas mee te nemen. Ik heb gelukkig wel mijn windjack van Mooto bij me en die is warm genoeg. Ferry had alleen een trainingsjackje, dus ging hij in het warenhuis op zoek naar wat warme kleding. Nu is de gemiddelde Koreaan niet zo groot, terwijl Ferry over de 1 meter 90 is. Dus toen hij hier een XL vest wilde passen, moest een winkelbediende eraan te pas komen om deze bij Ferry aan te krijgen… Vriendelijk bedankt, maar we kijken nog even verder!
De volgende dag zijn we dus maar even het centrum ingegaan. Zagen we daar door de hoofdstraat een jongen van een jaar of twintig op roze badslippers lopen! En ook dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Nu weet ik niet of dat de mensen zich hier niet zo snel schamen of dat ze gewoon een heel andere smaak hebben dan wij. Wie weet lachen ze ons wel uit als ze ons voorbij zien lopen. Rare Hollanders met hun witte sneakers. Dat is zóóóóóó 2010! Misschien dat de prijzen van schoenen daarom hier een stuk lager liggen dan bij ons. Dus wij gingen totaal tegen het plaatselijke modebeeld in een aantal sportwinkels binnen op zoek naar schoenen. Binnen 10 seconden vroeg ik me af of we onbedoeld niet op een overdekte markt waren terechtgekomen. Wat stond die verkoper te schreeuwen! Volgens mij was hij in de war met zijn vorige baan toen hij groente verkocht op de hoek van de straat. Tomaten te koop!!!! Ach ja, misschien is dat een nieuwe verkooptechniek die ze binnen een half jaar in Nederland ook toepassen bij de betere juwelier. Cartier te koop!!!

Na de standswandeling hebben we nog een saunaatje gepakt en ’s avonds in het hotel lekker ontspannen zitten internetten en DVD gekeken zodat we fit aan de tweede trainingsweek konden beginnen. Meer daarover in het volgende verslag!

Nogmaals bedankt voor alle reacties. En voor iedereen die het heeft gemist: mijn foto’s staan op www.facebook.com/tommy.mollet. Tot gauw!

P.S. Zie nu dat ik helemaal ben vergeten te vertellen over het plaatselijke gerecht dat we hier hebben gegeten: takkalbi. Er staan hiervan al wel een paar foto’s op Facebook. Details hierover komen in het volgende verslag!