Op de rails

In de nacht van zondag op maandag werd ik om half 4 wakker. Vorig jaar had ik dat moment rond 1 uur en kon toen de slaap niet meer vatten. Gelukkig had ik die ervaring nu al op zak: het duurde een minuutje of 5 en moest even mijn best doen. Maar uiteindelijk heb ik de slaap bij de kraag gevat en niet meer losgelaten. Daardoor in totaal 10 uur geslapen en na het overdag wakker blijven op zondag, bracht dit de tussenstand tussen mij en de jetlag op 2-0. Haha! Lekker dan!

Maar het avontuur in Korea zou geen avontuur zijn als er niet een volgende uitdaging op de loer lag. Deze keer kwam die bij het ontbijt dat wordt geserveerd in het restaurant op de begane grond van het hotel. Of beter gezegd: in een koel-vriescombinatie van 15 bij 25 meter. Mijn God wat was het daar koud! Durfde gewoon niet te lang stil te zitten omdat ik bang was aan mijn stoel vast te vriezen. Het eten daarentegen was hartstikke goed (en vanwege de temperatuur hartstikke vers), dus dat maakte weer een hoop goed.

In de ochtend hadden we van 10 tot 12 krachttraining. De krachtruimte is in hetzelfde gebouw als waar we onze taekwondotrainingen afwerken. (De krachtruimte is in de kelder, taekwondo op de eerste verdieping.) Lekker om zo het weekje te beginnen! Zeker nu ik met de krachttraining de fase van hypertrofie (spieropbouw) heb afgesloten en naar de snelkracht ga. Ofwel: niet meer elke training stukgaan, maar eerdere arbeid omzetten in snelheid.

Na de lunch bracht Soung de spelers met een (kleine) blessure naar een bevriende fysio. Deze man kennen we al van eerdere bezoeken en hij heeft een eigen sportschool hier in Chuncheon. Vroeger was hij speerwerper en dat is te zien aan zijn bouw. Wat je noemt een mannetjesputter! Daarnaast is het vooral een heel vriendelijke man en daarom wilde ik graag zijn sportschool eens bekijken, want dat had ik nog nooit gedaan. Dus ondanks dat ik geen blessures heb, ben ik toch meegegaan om een kijkje te nemen en wat foto’s te maken.
In Korea is het de normaalste zaak van de wereld dat wat wij als flatgebouwen zien, ook gebruikt wordt voor andere doelen dan het bieden van woonruimte. Zo wil het dat de sportschool van onze fysio op de 6e verdieping zit en van de buitenkant op geen enkele manier te herkennen is. Misschien dat het er ook iets mee te maken heeft dat mijn Koreaans aan de middelmatige kant is, maar ik had het op eigen houtje nooit gevonden! Hoe dan ook, de sportschool is klein, maar functioneel. Er is een ruimte voor vrije training (cardio en fitness) en een zaaltje voor groepslessen. Zo ook toen wij binnenkwamen: een aantal dames was bezig met een Koreaanse aerobics les. Door de geblindeerde ramen konden we ze niet zien, maar niet veel later kwamen ze naar buiten om te pauzeren. En dan valt meteen weer een verschil in gebruiken op: de lerares heeft een pakje aan dat je op zijn zachtst gezegd in een Nederlandse sportschool niet snel terugziet. En nog leuker: alle dames uit de les gebruiken eenzelfde shirtje dat ze op de sportschool krijgen uitgedeeld. Over saamhorigheid gesproken… Hier ga je in Korea trouwens automatisch in mee. Zo mag je hier op veel plaatsen je buitenschoenen niet aanhouden, en krijg je slippers aangemeten. Zo ontstaan er hier regelmatig New Kids momenten als je met je sportsokken uit je sportschoenen gaat en in je mooie slippers. Erg sexy…
Terwijl mijn teamgenoten één voor één een behandeling kregen van de fysio, wachtte ik met de rest buiten op het dakterras lekker in de zon. Joel (onze eigen popstar) was zo aardig om zijn nieuwste werk-in-uitvoering ten gehore te brengen, waar wij uiteraard spontaan een creatieve remix van hebben gemaakt. Zodra de plaat uitkomt, zijn jullie de eersten die het horen! :) Maar door alle gezelligheid heb ik alleen wat foto’s vanaf het dakterras geschoten en ben vergeten ze van de sportschool zelf te maken. Slim.

In de middag trainden we voor het eerst tijdens ons verblijf taekwondo. Het was meteen een weerzien met de jongens van de Chuncheon high school en de dames van het Chuncheon profteam. In het profteam zit momenteel één heer, maar die kenden we nog niet.
De training stond in het teken van standaardsituaties op de kussens. Lekker om het gevoel mee te pakken na een vliegreis! En voor de leken: voorheen trainden ze in Korea zelden op trapkussens (meer gericht op impact), maar meer op zogenaamde flappen (voor techniek en met name snelheid). De opkomst van de elektronische pantsers in het taekwondo heeft dus ook in Korea gevolgen. Mijn beentjes vonden het in elk geval fijn!

Vanwege onze reis hadden we voor dinsdagochtend vrijaf gekregen om wat bij te komen, dus heb ik maandagavond met Rafik en Jeroen nog even van de gelegenheid gebruik gemaakt wat te ontspannen bij Starbucks. Zo begint je week pas echt goed!

Dinsdagmiddag trainden we wederom taekwondo, nu wat pantseroefeningen in het veld. Beetje inkomen met die snelle Koreaanse jongens, maar ook wel lekker.
Woensdagochtend stond de tweede fysieke training op het programma. Voor mij was dat deze keer een looptraining (conditie). Omdat ik hier niet de luxe heb van de trainingsaccommodatie op sportcentrum Papendal in Nederland, heb ik de parkeerplaats omgedoopt tot atletiekbaan. Werkte prima! Het leuke daarvan is dat je ook dan weer wat Koreaanse gebruiken onder ogen krijgt, als je het zo mag noemen. Zo kwam er tijdens mijn training ineens een ouder mannetje (niet minderwaardig bedoeld, maar veel groter dan 1m60 zal hij niet zijn geweest) de parkeerplaats op fietsen. Eerst dacht ik nog dat hij gewoon langsreed op weg ergens naartoe, maar toen zag ik dat de parkeerplaats geen andere uitgang heeft dan de weg waarmee je erop komt. Bleek dat de man even op een bankje kwam zitten om later weer een paar rondjes te fietsen over de vrijwel lege parkeerplaats. Vervolgens verliet onze vriend de parkeerplaats even onopvallend als dat hij was verschenen. Op naar de volgende parkeerplaats? Of misschien was hij wel oprichter van de lokale buurtwacht en kwam hij even polshoogte nemen van die rare snuiter die op en neer aan het rennen was op hun mooie parkeerplaats. Want dat is ‘ie! Je kan er haast van de grond eten, zo schoon. En dat ene stukje kauwgom dat er dan toch lag, werd niet veel later door de beheerder van de sporthal opgeruimd. Netjes, hoor!

Net als in Nederland, hebben we ook hier op woensdagmiddag geen training. Want dat breekt zo lekker de week! :-P En omdat de treinverbinding tussen Chuncheon en De Meern niet bepaald ideaal is (het aantal overstappen is niet op één hand te tellen), hoefde ik ook niet naar mijn werk toe. Dat gaf mij de kans om met mijn teamgenoten te lunchen in het centrum. Soung ging met Deborah naar een acupuncturist buiten het centrum , dus zij aten ergens anders. Ferry, Joel en Jeroen probeerden de schijf van vijf te vullen bij de Kentucky Fried Chicken. Dennis, Reshmie, Rafik en ik gingen op zoek naar een sushirestaurant. Nu verwacht je daarmee in Korea niet al teveel problemen te hebben. Toch kregen wij het gepresteerd om het halve centrum door te lopen zonder resultaat. Misschien was het ook niet heel handig om de route door de Dakgalbi Street te nemen. Dakgalbi (ook wel takkalbi) is namelijk een plaatselijk kipgerecht. En zoals de naam doet vermoeden, is deze straat gevuld met restaurantjes waar alleen maar deze takkalbi op het menu staat. Hoef je in elk geval niet lang na te denken over wat je moet kiezen!
Hoe dan ook, uiteindelijk hebben we een paar mensen op straat aangesproken met de vraag of we in de buurt ergens sushi konden weten. Natuurlijk hadden deze mensen geen flauw idee wat we bedoelden (of gewoon totaal geen zin om ons te helpen), dus zijn we naar ons vertrouwde bibimbap café geweest. Een klein zaakje, waar ze verschillende varianten van de Koreaanse bibimbap serveren: een kom met witte rijst, verschillende groenten, vlees of vis naar keuze en Koreaanse sambal. Het geheel roer je lekker door elkaar (een soort rijstatouille) en dat smaakt behoorlijk goed.
Na de maaltijd hebben we gezamenlijk nog wat door het centrum gelopen. En jawel, gaandeweg kwamen we twee sushirestaurantjes tegen. Hoe kan het ook anders?
Om de middag goed af te sluiten, hebben we nog wat gedronken bij de Starbucks in het centrum. Inderdaad: vanuit heel Nederland moeten mensen naar Utrecht Centraal om een Starbucks te vinden, hier in Chuncheon (qua aantal inwoners vergelijkbaar met Tilburg) zijn er gewoon 2 vestigingen. Verschil moet er zijn!
Vervolgens gingen we terug naar het hotel via de Hwa San Sauna. Een lokaal badhuis, waar je voor een euro of 4 kan genieten van twee sauna’s, een stoombad, vier verschillende warme baden, een koud bad, warmteplaten om op te slapen en uiteraard een groot aantal douches. Het is allemaal niet zo mooi afgewerkt als bij ons, maar tijdens een trainingsstage ideaal!

P.S. Kom er net achter dat ik maar een beperkt aantal foto’s op deze pagina kan plaatsen. Of misschien ben ik gewoon niet zo handig. Hoe dan ook, zet alle foto’s op facebook.com/tommy.mollet. Volgens mij moet je wel een Facebookaccount hebben om mijn foto's te bezichtigen. Mochten hier problemen mee zijn, laat het dan gerust weten. Ondertussen zoek ik verder naar een geschiktere oplossing!