Aan de vooravond van het WK (2)

Net zoals in Nederland, volgde ook in Chuncheon de vrijdag op de donderdag. Heel apart. :-P

Op deze bewuste vrijdag (22 april) stond de laatste krachttraining vóór het WK op het programma. Wederom een korte sessie, zodat we snel weer terug naar het hotel konden. Ware het niet dat we bezoek kregen van Xianghua (Christina) Lee, een reporter voor het Global Taekwondo Network. Als ik heel eerlijk ben, had ik nog nooit van dit netwerk gehoord. Maar het is altijd leuk om even mee te werken aan een interview. Is goed voor de reclame van de sport en in dit geval van ons land. Tenminste, zolang je de vragen begrijpt. Mevrouw Lee spreekt namelijk behoorlijk goed Engels, maar soms een beetje gekunsteld. Bij één vraag in het bijzonder had ik totaal geen benul wat ze nu van me wilde horen! Heb haar gevraagd om de vraag nogmaals te stellen, maar dat was tegen beter weten in. Tot de dag van vandaag heb ik nog altijd geen flauw idee van wat ze nu bedoelde. Wat natuurlijk niet per sé wil zeggen dat dat aan haar ligt. Na 3 weken Koreaans-Engels is mijn gevoel voor taal toch wat achteruitgegaan…

Vrijdagmiddag en zaterdagochtend werkten we twee taekwondotrainingen af met de elektronische pantsers. Daarna voor de afwisseling geluncht bij de E-Mart. Helaas had ik mijn fototoestel niet bij me (of mijn videocamera). Een tafel verderop zat namelijk een gezin te eten met een jongetje van een jaar of 4. En dat mannetje heeft zeker een half uur aan één stuk door bami zitten eten! En dan niet van die kleine hapjes, maar echte flinke porties waarbij de slierten uit zijn mond hingen en hij die naar binnen slurpte. Dat kind moet haast wel een lintworm hebben. Nog nooit iemand zoveel zien eten.

Ook op onze laatste zondag in Chuncheon gingen we even het centrum in. Zo heel veel is er niet te doen, maar dan ben je toch even ergens anders dan in het hotel of de E-Mart. In de Underground Market zag ik nog een typisch voorbeeld van de Koreaanse discipline en het respect hier. Twee jonge kerels werden aangesproken door een wat oudere agent die zeker een kop kleiner was dan zij. Ik weet niet wat hij zei, maar na een paar tellen liepen de jongens weer door. Alleen niet voordat ze allebei een paar keer naar de agent hadden gebogen. Dat zie ik de jeugd in Nederland niet doen! Misschien dat we onze probleemjongeren een tijdje hier op heropvoedingscursus kunnen sturen… Want dat respect voor anderen en vooral voor ouderen zit hier diepgeworteld in de cultuur. Zo buigen de taekwondospelers standaard als er een trainer of andere ‘oudere’ de zaal binnenkomt en doen ze alles wat een oudere ze opdraagt zonder te zeuren. Heeft toch wel wat!

De laatste zondag was overigens ook de dag van de foute bestellingen. Bij de lunch in de Kentucky Fried Chicken kreeg Ferry twee Twisters (wraps), terwijl hij er maar één had besteld. Op zich viel dat nog mee, want een paar jaar geleden kreeg hij er acht. Wat dat betreft gaan ze er wel op vooruit!
Bij het avondeten was het de ober in het hotel die liep te slapen. We bestelden vijf cola en we kregen zes jus d’orange. Ehhhh, huh??? Nou ja, om hem niet in verlegenheid te brengen hebben we dat maar opgedronken. Die jongen heeft het al zo lastig met al die gasten die geen Koreaans spreken.
Daarna weer lekker ontspannen in de kamer met Dennis. Via livestream hebben we nog het radioverslag gevolgd van het eredivisievoetbal. Spannend, hoor… Zeker als één bepaald iemand voor PSV is en de ander voor Ajax. :-)

Net als zaterdag trainden we ook maandagmiddag met de elektronische pantsers. Er waren maar een paar spelers van de High School aanwezig, omdat het grootste gedeelte in het weekend had meegedaan aan een toernooi. Maar met of zonder trainer, zij gaan gewoon door. De discipline hier zit ècht diepgeworteld! Hoe dan ook, tijdens het stretchen aan het eind van de training begonnen de High School jongens wat te kletsen met ons (en wilden een paar zelfs armpje drukken:-P). Ondanks hun gebrekkige Engels doen ze dat kletsen overigens wel steeds vaker. Op een gegeven moment kwam één van de jongens naast mij zitten met de benen gestrekt naast de mijne. Stond hij er helemaal versteld van dat onze benen even lang waren, terwijl hij een kilootje of twintig lichter is dan ik. Fijn om er zo mee te worden geconfronteerd dat ik korte beentjes heb… :-P

Dinsdagochtend werd ik wakker met mijn laptop nog naast me op bed. Op zich niets mis mee, alleen kreeg ik opeens geen verbinding meer met het draadloze netwerk. En om één of andere reden herkende hij Flash Player ook niet meer. (Waardoor ik nu geen filmpjes kan bekijken of foto’s kan plaatsen.) Van alles geprobeerd, maar tevergeefs. Gelukkig kwam Jeroen de technicus (vergeleken met mij in elk geval) langs en probeerde op zijn beurt weer nieuw leven in mijn trouwe laptopje te blazen. Maar ook hem lukte het niet. Wordt vervolgd! Ondertussen speelde Dennis trouwens ongestoord ‘Call of Duty’ op zijn laptop. Waren we in elk geval wel allemaal in ons eigen vakgebied bezig: Jeroen de technicus met een computer, Dennis de militair met een oorlogssimulatie en ik als communicatiemedewerker niet veel later met mijn weblog. Jammer dat we geen banketbakker in het team hebben…

Na de training van maandag had ik weer wat last gekregen van mijn enkel. Ik train in Korea maar 1x in de week meer dan in Nederland, maar in verhouding maak ik wel iets meer uren in de taekwondozaal. Waarschijnlijk belast dat mijn gewrichten ook iets meer, dus besloot ik dinsdag en woensdag cardiotrainingen in te lassen in plaats van taekwondo. Het echte werk is in feite allang gedaan: de laatste week voor je toernooi is het een kwestie van herstellen, doorbloeding op gang houden en het kweken van gretigheid en zelfvertrouwen. En na jaren van ervaring op dat gebied, leer je steeds beter wat het beste is voor jouw lichaam.
Tijdens de terugrit na de training zagen we nog een jongen op straat heel patserig lopen met een vest van G-Unit (voor de leken: een rapgroep uit de ghetto’s van New York), met daaronder opa-sandalen… Stoerrrrrrr!!

Op onze laatste dag in Chuncheon moesten we natuurlijk ook even persoonlijk afscheid nemen van de sauna. Het leek wel of iedereen ervan wist, want het was behoorlijk druk daar! Ook onze SAUNA-SAUNA-vriend van de Physical High School was aanwezig met zijn vrienden. Altijd gezellig. :-)
Als vaste klant heb ik in de avond ook nog even afscheid genomen bij de Starbucks en ben later nog even naar de Lotte Mart geweest met Reshmie om schoenen te halen. Mijn hardloopschoenen zijn versleten en had hier voor een goede prijs mooie zien staan. Natuurlijk ga ik pas op het laatste moment en kom er dan achter dat ze mijn maat niet hebben. Slim! En over slim gesproken: in de avond had ik zowaar een akkefietje (mooi woord…) met een fles body lotion met drukknop die ik wilde inpakken voor de reis naar Gyeongju. Als je handig bent, draai je die drukknop tegen de klok in zodat hij afsluit. Als je Tommy heet, spuit je eerst heel je shirt onder de lotion. Zucht…

Na het inpakken ben ik redelijk op tijd gaan slapen. De volgende dag mochten we namelijk om half 7 ontbijten om daarna richting Gyeongju af te reizen.
Om 7 uur vertrokken we met 2 busjes zuidwaarts dieper Korea in. De geplande reistijd was een kleine 4 uur, dus een tussenstopje om even de benen te strekken was geen overbodige luxe. Natuurlijk treffen wij het weer dat er tegelijkertijd busladingen vol schoolkinderen stoppen om ook even te pauzeren. Wat een drukte!! Maar tegelijkertijd een goed excuus om ook het kind in ons weer even eruit te laten. :-)
Na een uurtje vervolgden we onze reis en weer een paar uur later zag ik het bordje voor de afrit Gyeongju langs de weg staan, maar wij reden door. Ik dacht nog dat we misschien pas bij de afslag Gyeongju-Oost eraf moesten, maar dat bleek niet zo. Op een gegeven moment waren we minder dan 70 kilometer verwijderd van Busan dat in het uiterste zuiden van Korea ligt. Toch maar even omdraaien! Uiteindelijk kwam alles goed en arriveerden we bij het Commodore Hotel in Gyeongju. Ik was eerst bang dat we in the middle of de spreekwoordelijke nowhere zouden verblijven, maar niets bleek minder waar. We worden omgeven door hotels, winkeltjes en restaurantjes. Met het aangrenzende meer en de zon doet het zelfs denken aan een vakantieverblijf! Al haalt het het niet bij Center Parcs. ;-) Marc (bondsdirecteur) wachtte ons bij de ingang van het hotel op en even later zagen we onder andere ook Habib (assistent coach) en Marieke (fysio). Zij waren een dagje eerder aangekomen met Joyce (-62kg) en Marjolijn (-67kg). Marieke vertelde dat sommige teams een groot ontvangst hadden gekregen met vlaggen en andere versiersels. Onze Nederlandse collega’s hadden dit de dag van hun aankomst niet gehad, maar kregen wel een mooi welkomstcadeau: een doosje tomaten… Verschil moet er zijn!
Maar eerlijk is eerlijk: bij binnenkomst in de hotelkamer lagen nog meer cadeaus voor ons klaar. Iedereen kreeg een hoofdbeschermer van Mooto (Koreaans merk in o.a. taekwondoartikelen), de officiële sponsor van het WK. Ook kregen we drie posters van het WK, een pen (altijd handig) en een shirt. Goed geregeld! Om alvast in de sfeer te komen, heb ik de posters hier opgehangen. Ik heb een kamer voor mezelf, dus niemand die er last van heeft. :-)

’s Middags gingen we trainen in de trainingszaal van een plaatselijke High School. Toen wij binnenkwamen was de ploeg van Italië al bezig met hun training. Aan de ene kant leuk om die jongens even te zien (door de jaren heen raak je toch bevriend met elkaar), aan de andere kant ook heel motiverend. Want het zijn collega’s, maar tegelijkertijd ook concurrenten. En die gaan we hier de komende dagen nog veel zien! De training duurde een goede anderhalf uur en ging erg lekker. Wat standaardsituaties doorgenomen en vooral lekker kunnen knallen. Merkte dat de twee dagen rust mijn enkel goed hadden gedaan, want voelde er nauwelijks wat van. Mooi!

Het avondeten bestond uit een buffet in ons hotel. Ook daar zagen we weer wat spelers van andere landen (o.a. Canada en Turkije), wat weer bijdroeg aan het WK-gevoel. Van over de hele wereld komen er toppers hier naar Korea om met elkaar de strijd aan te gaan. Fantastisch om daar deel van uit te maken!

Na het diner heb ik in mijn kamer lekker zitten internetten en mijn blog bijgewerkt. Vanochtend (vrijdag de 29e) werd ik eerst wakker van één van de posters die op mijn hoofd was gevallen. Heb hem half slapend op de grond gegooid, maar werd daarna wakker van de televisie. Die had ik dus nog aan laten staan… Maar heb wel heerlijk geslapen: was meteen in mijn ritme. Dus gelukkig geen jetlag overgehouden aan de reis vanuit Chuncheon. ;-)
Tegen 8 uur ben ik opgestaan (wat een luxe!) om te ontbijten. Na het ontbijt stond ik met Rafik en Ferry in de lift toen er een westers echtpaar van middelbare leeftijd bij ons in de lift stapte. Ik stond op het punt om een grapje over ze te maken, toen ze ons ineens aanspraken. In het Nederlands! Fjoew!! Die was op het randje. Het waren overigens twee heel vriendelijke mensen die hier op vakantie zijn. Enne Mandy: ze komen nog wel uit Brunssum!! Moet niet gekker worden…

’s Middags gingen we weer trainen in het zaaltje van de High School. Ook nu weer lekker kunnen knallen voor de scherpte en het zelfvertrouwen. Het WK mag onderhand wel komen!
Eenmaal terug in het hotel liepen we Prashant (bondsarts) tegen het lijf. Die was vandaag als laatste gekomen. Hij had nog wel wat kleine oogjes van de jetlag, maar verder maakte hij het prima.
Na het douchen gingen we vrijwel direct richting avondeten. Om een voor mij onduidelijke reden kon dit niet in het hotel, dus gingen we op zoek naar een restaurantje in de buurt. Om iedereen tevreden te houden, splitsten we de groep in tweeën: één groep ging Koreaans eten, de andere groep pizza. Omdat ik even zin had in wat anders dan rijst, ben ik met de tweede groep meegegaan. Achteraf gezien had ik dat misschien beter niet kunnen doen. Het restaurant was donker met alleen bij de ramen wat kerstlampjes en blauwe Tl-buizen die ze in Nederland alleen in openbare toiletten hebben. Sfeervol… Maar waarschijnlijk was het om het zicht op de pizza’s te ontnemen. Het leek alsof ze maar wat bij elkaar hadden geraapt en op de pizza gegooid. Heb ze wel eens beter gehad!

Na het avondeten zijn we nog met een paar man wat gaan drinken bij de Starbucks…of wat daarvoor moet doorgaan. Je kon er in elk geval Green Tea Latte krijgen, dus ik was tevreden!

De komende dagen zullen in het teken staan van de voorbereiding op mijn wedstrijddag. Op dit moment is de loting bekend en heb vandaag gehoord dat ik in de eerste ronde tegen een jongen uit Libië speel. Ik ken hem niet, dus dat is even afwachten. Weet alleen dat je op een WK nooit iemand moet onderschatten: de meest onbekende spelers kunnen ineens verrassend sterk uit de hoek komen! Voor de geïnteresseerden: via de website van de World Taekwondo Federation (www.wtf.org) kan je meer informatie vinden over het WK. Weet nu nog niet in hoeverre deze site actueel wordt gehouden, dus dat is even onder voorbehoud. Hoe dan ook, maandag 2 mei mag ik de mat op. Komt nu echt dichtbij! Voel me nog altijd ontspannen, al beginnen de kriebeltjes in de buik wel langzaamaan te komen. Heerlijk gevoel is dat!! Kan haast niet wachten tot maandag…

Iedereen bedankt voor het volgen van onze verrichtingen en voor de leuke reacties. Ga zo door!! Doet me echt goed. Uiteraard komt er snel weer een nieuw verslag. Maar mocht ik jullie van tevoren niet meer spreken: een fijne Koninginnedag!!